Punta del Este - Durazno

Boot, bus en auto brachten ons uiteindelijk van Buenos Aires naar het mondaine Punta del Este aan de mooie kust van Uruguay.

Punta del Este lijkt het Cannes van Zuid-Amerika, een overdreven rijke plek waar de beter bedeelden (denk aan Madonna, Shakira, Maradona, ...)  een buitenverblijf hebben en paparazzi hun domicilie.

Wijzelf verbleven met ons 7 in een kleine container die dienst deed als vakantiehuis.

Zomerse dagen werden afgewisseld met stormachtige periodes.
Door zo'n stormachtige periode reden we 's nachts terug richting Durazno waar we verwacht werden voor het kerstdiner.

In Durazno mochten we maandag een bezoek brengen bij Maria, een oude schoolvriendin van Charlotte, die met haar ouders op 1 van de vele campo's van Uruguay woont.

Toen er nog enkele koeien naar de vrachtwagen richting eindstation gedreven moesten  worden werd de gaucho in Jelle wakker. Een paard werd bestegen en de weg richting wei werd in een soort van galop aangevat.

Het bleef bij goede intenties en wat overdreven enthousiasme aangezien het paard na een tijd voldoende had van de wirwar aan tegenstrijdige instructies en dan maar dienst weigerde.

Voor de kindjes was het echter een heerlijke namiddag en dito afsluiter van onze vakantie!

Ruta 40 richting Buenos Aires

De Ruta 40 is een mythische route die Argentinië volledig van noord naar zuid, langs het Andesgebergte, doorkruist.
Mythisch omdat ze samen met 'route 66' tot de langste wegen op de aardbol behoort.
Eveneens mythisch omdat ze deels over onverharde wegen trekt in het zuiden en daarom veel avonturiers en zelfs de Dakarrally aantrekt.

Wij reden over een, gelukkig geasfalteerd, deel van de Ruta 40 op onze tweedaagse autotocht, terug naar Buenos Aires. De weg bracht ons op 150 kilometer een mix van prachtige zichten en uiteenlopende indrukken. Het leek alsof je op 2 uur tijd door Franse Alpen, Noorse fjorden en langs een Zwitsers meer reed.

Matteo kon het schouwspel weinig appreciëren en gaf tot 3 maal over op het mythische asfalt.
Het kan ook aan het matige bochtenwerk van de chauffeur gelegen hebben.

2000 kilometer later waren we terug in Buenos Aires, de 10 miljoenenstad waar we eerst niet zo lyrisch over waren, maar waar we een fijne periode kennen.

Het valt ons steeds weer op welke spontane aantrekkingskracht onze kindjes uitoefenen op de doorsnee Zuid-Amerikaan. Hun lichte huid en blauwe ogen blijkt een combinatie waar oudere vrouwen spontaan erg lichamelijk op reageren en andere kindjes hun komen aanstaren zoals westeuropeanen dat doorgaans doen bij wat luie panda's in Henegouwen.

Alejandro spraken we een tiental minuten bij een tankstation, ergens in het dorre Santa Rossa (La Pampa). Hij kocht hun 2 bombijas bij het afscheid. Niet dat ze daar veel aan hebben, maar deze spontane en joviale handelingen kenmerken ons gevoel bij de Argentijnen.

Op zondag 18 december trokken we terug het water over richting Uruguay. Het was een fijn weerzien met Argentinië en zijn warme inwoners. Het blijft een prachtig land, dat eigenlijk als kan bieden wat een reiziger te wensen heeft.

We wensen het land in deze kerstdagen graag de minder corrupte leiders die het verdient.

Puerto Madryn - Esquel

Bommetje!

 We zijn gewend dat de bommetjes van Matteo van minder verfrissende makelij zijn.

Een ander bommetje leek opeens af te gaan toen een reeds loshangend stuk velg door een stevige windstoot onder onze wagen werd weggekatapulteerd.
Geen zorg, we zijn verzekerd, en het bracht wat peper aan een eerder smaakloze, doch fijne, autorit van Puerto Madryn naar Esquel.
De GPS van onze Japanse vierwieler liet ons gelukkig weten dat we alert moesten blijven voor wijzigingen in ons traject.

Het was een fijn weerzien met Puerto Madryn, een stadje waar we fijne herinneringen aan koesterden.
We gingen op bootexpeditie om walvissen te spotten. Die situeren zich vaak aan Puerto Piramides, een eiland waar het gematigde zeeklimaat de dieren een veilige en rustige plek geeft om hun jongen te laten opgroeien .

2016 blijkt echter geen 'grand cru' jaar voor walvisspotters en hoewel Loes bij hoog en bij laag beweert dat ze een walvis heeft gezien moest de rest van het bootgezelschap het stellen met wat foto's van zeehonden.

Omdat we toch op zoek waren naar een uniek moment gingen we de dag nadien terug van wal, dit maal op zoek naar dolfijnen. Een missie met veel meer succes en de kinderen keken hun ogen uit.

Op aanraden van enkele Argentijnen op rust reden we daarna richting Andes om het pittoreske Esquel te bezoeken. De temperaturen van onder de 25 zijn zeer welgekome en de prachtige vergezichten eveneens. Het is kuieren en soms ongegeneerd luieren.
We merken dat het de kindjes deugd doet en wij zijn er allerminst rouwig om.

back in Argentinië

'Maar hier is hoegenaamd geen strand'.

Het gezicht van onze gastvrouw in Bahia Blanca liet uitschijnen dat we, quasi in  zwembroek en met strandbal in de hand, op de valreep nog de domste vraag van 2016 hadden gesteld.

Een beetje ontgoocheld trokken we de stad dan maar in.

We hadden er net een autorit van 700 kilometer opzitten, die we aan de kinderen hadden verkocht als: 'We gaan daar naar een groot strand'.
Een stad die aan het water ligt is dus nog geen garantie voor waterpret.
Laat het een les zijn dat we ons huiswerk iets beter moeten maken.

Nog meer jammer was misschien dat we het liefelijke Pinamar, wel met groot, mooi strand, hadden verlaten om meer tijd in Bahia Blanca te kunnen doorbrengen.

Het stadje zelf is echter best wel mooi en dit is echter ook maar een etappe in onze tocht naar Puerto Madryn, waar walvissen, pinguïns en andere zeefauna op ons wachten.

Uruguay verlieten we maandagavond 28 november met de bus. Een vlekkeloze busrit door de nacht bracht ons naar de huiveringwekkende stad Buenos Aires, waar we onze huurauto zo snel mogelijk wilden weghalen. 1 (kleine) spookrijervaring en vele stressmomenten later waren we er weg. We kenden de stad en zijn 10 miljoen, vaak heethoofdige, inwoners nog van onze vorige reis en wisten dat de rit door de stad onze grootste beproeving ging worden. Een volledig dekkende autoverzekering werd op voorhand .afgesloten.

Naar Uruguay keren we nadien nog terug.
Het was alleszins een warm en fijn weerzien met het kleinste land van Latijns-Amerika. Het was wel confronterend om te merken dat zelfs een welvarend land op dit continent veel armoede, werkeloosheid en drugsproblemen blijft kennen. Om mensen aan het werk te zetten blijven ze hier jobs uitoefenen die wij volledig zinloos en toekomstloos zouden bestempelen. Het vullen van plastic zakken  in de supermarkt of het assisteren bij het parkeren van de wagen zijn er zo enkele van.

De inwoners van Uruguay lijken echter grotendeels gelukkig en het land heeft zich geëngageerd om een groene energierevolutie (voornamelijk wind en biomassa) door Zuid-Amerika te ontketenen. We hopen dat dit het land ook economische voorspoed brengt.

Durazno 2016 - 6 jaar en 2 kindjes later

Een koortsige Matteo bracht wat extra spanning aan ons vertrek, maandag 14 november omstreeks 22.30 op de luchthaven van Parijs. Uiteindelijk viel het allemaal nog mee en 13 uur later zetten we voet aan grond in Zuid-Amerika. Judith haalde ons op in Montevideo. Enkele ballonnen maakten dat de integratie van de kindjes vlot verliep. Na enkele dagen bijslapen in Montevideo trokken we naar het bekende Durazno.

Het is aangenaam opmerken dat sommige dingen  nog steeds zijn zoals ze in de herinnering gegrift waren:

- warme, oprecht hartelijke mensen
- een aangenaam langzaam dagritme
- mi casa es tu casa
- avonden bij 'tio Jorge' blijven overgoten met whisky ...

Overmorgen gaan we enkele dagen naar de thermen aan Salto, begin volgende week trekken we naar Buenos Aires waar een huurauto van het type 'slee' op ons wacht. Daarmee trekken we 3 weken door Argentinië om met de kerstdagen terug te keren naar Uruguay en zijn fijne stranden.

Life is a beach

Rio de Janeiro, deel 2 (slot)

We besloten de terugweg naar Rio de Janeiro op vertrouwde en geliefde manier te doen: met de truckers. Ons liftend geluk bleef duren en Lukas bracht ons vanuit Corrientes, Noord-Argentinië, tot aan het Braziliaanse grensdorp Dionyssu Cerqueira: een dorp met een hoog Twin Peaks-gehalte.

Toen we er zaterdagavond iets wilden eten vonden we uiteindelijk de enige plaats waar dit mogelijk was. Het ogenblik dat we er binnenwandelden werden we door de lokale bevolking uiterst geschrokken aangekeken.

Het leek of ze, terecht, al jaren geen toeristen meer hadden gezien in Dionyssu Cerqueira. We voelden ons een beetje als mensen uit de (verre?) toekomst die bij hun kwam dineren.

Buiten eten, slapen, lezen en wachten konden we er trouwens bitter weinig doen.

In dit onoogelijke dorp kwam ons liftersgeluk dan toch tot een einde. Truckers werden slechts druppelsgewijs doorgelaten aan de douane en dit, in combinatie met het WK voetbal dat in Zuid-Amerika toch een prominente rol inneemt, maakte dat we geen geschikte lift vonden.

We bleven er uiteindelijk 4 dagen wachten op Godot. Dinsdagavond besloten we de bus richting Rio de Janeiro te nemen.

In Rio aangekomen merkten we een verschil met onze vorige passage. De carnavalgekte hebben ze hier gewoon ingeruild voor voetbalgekte maar het klimaat blijkt veel aangenamer en de drukte veel draaglijker dan 5 maanden geleden.

We genieten hier nog even van zon, strand, lekker eten en voetbal voor we zaterdag het vliegtuig richting Brussel nemen.

De Brazilianen leven hier al in een overwinningsroes. Toch zullen ze met lede ogen moeten toekijken hoe de aartsrivaal uit Argentinië, aangevuurd door de fantastische Diego Maradona (wat ziet hij er prachtig uit in maatpak!), de wereldbeker mee terugbrengt naar het continent.

Viva Maradona!
Viva Zuid-Amerika!