Mendoza

We zetten onze reis vanuit Puerto Madryn, wat ons erg beviel, al liftend verder. Telkens we een truck instapten werden we overvallen door fantastische en vaak heel emotionele verhalen. De truckers sloten ons snel in hun hart en we werden vrienden. Trucker Nino had de vorige dag gewonnen in het casino. Hij stond erop dit met ons te vieren en trakteerde ons op een heerlijke lunch.

We zijn trots op wat we hier al liftend konden presteren. De reis in de vrachtwagen bracht ons uiteindelijk zo´n 2800 km verder, een afstand die ons vanuit Brussel pakweg in Stalingrad zou brengen.

Het goede leven in de truck werd zaterdag ingeruild voor een hostel in Mendoza. Mendoza, een stad waar we enkel moois over hoorden praten, wereldbefaamd om zijn (Malbec)wijn en met uniek zicht op het Andesgebergte.

Tijdens het reizen proberen we een cocktail van ervaringen bij elkaar te mixen. De ontmoetingen met de plaatselijke mensen evenals deze met de andere rugzaktoeristen brengen een meerwaarde aan het reizen.

Het leven in een hostel lijkt ons momenteel echter minder te bevallen dan het leven onderweg, daar waar toeval en echtheid de bovenhand halen van het voorgekauwde en voorspelbare toerisme.

Hoe langer de reis duurt, hoe meer we merken dat er voor ons meer plezier en geluk te vinden valt wanneer we met de lokale bevolking in contact treden. Daarom distanciëren we ons momenteel een beetje van al het toeristische en kiezen we ervoor onze eigen reis te reizen.

Dat we ons wat proberen los te trekken van het toeristische neemt niet weg dat we ons dinsdag lieten meeslepen in een Bike & Wine-trip, een tocht langs de verschillende bodega's rond Mendoza. 5 bodega's (en bijhorende degustaties) later leverden we onze fietsen terug in bij Mister Hugo, een fenomeen in Mendoza. We waren ietwat ontgoocheld in onze tocht, de wijnen waren heel lekker maar we werden er niet zozeer lichter van in ons hoofd, wat toch onze queeste van de dag was.

Het was echter buiten de schalkse en goedlachse Mister Hugo gerekend, die ons bij aankomst (en om de zadelpijn te vergeten) een, jawel, wijntje trakteerde. 1 werd gauw 2 en 2 werd veel te veel. Zo'n 4 uur later vertrokken we eindelijk uit zijn estancia. Jammer genoeg moesten we nog een accidentele busrit van een uur trotseren, waardoor de wijn in onze maag meer dan genoeg tijd kreeg om te beginnen gisten. Charlotte viel op haar achterwerk in de bus, Jelle voelde zijn lichaam aan een recordtempo koud en warm afwisselen. Met veel opoffering en laatste krachtinspanningen haalden we het bed van onze hostel, waar we stante pede inkropen om er pas 12 uur later terug uit te kruipen.

Rode wijn, Rode wijn. Kom laat ons vrolijk zijn.

Mendoza zelf wordt een rustpunt in onze reis, vakantie in de vakantie. Morgen vertrekken we naar Lavalle, een dorpje zo'n 50 km buiten Mendoza, om er 2 weken mee te helpen met een Argentijnse familie op hun boerderij. De dieren weten nog niet wat er op hen afkomt.

Daarna trekken we, zoals de Argentijnse nationale held San Martin ons reeds voordeed in 1816, het Andesgebergte over richting Chili.

Patagonië

De bus van El Calafate naar Ushuaia vertrok om 3 uur 's nachts. Aangezien we onvriendelijk en heel kordaat gevraagd werden de camping van El Calafate tegen 7 uur 's avonds te verlaten, moesten we de ijskoude Patagonische nacht trotseren rond een gasvuur in het verlaten busstation van deze spookstad.

De busrit door Vuurland (Tierra del Fuego) was hels en deed ons vermoeden dat het 'einde van de wereld' niets moois in petto had. Onze vrees was ongegrond, Ushuaia werd een prachtige episode in onze reis.

Om geen inkomsgeld te hoeven betalen in het National Parque Tierra del Fuego vertrokken we om 7 uur 's ochtends met een volle bus vanuit onze hostel.We wandelden er een hele dag rond met een Duitser, Ludwig Von, die zich aan ons voorstelde met de oneliner: "Hello, I´m your neighbour" Aan de oever van het meer, na ongeveer een uur wandelen, beleefden we een heerlijk moment. We rustten wat uit, zwegen en een prachtige, nooit 'gehoorde' stilte overviel ons. Deze werd enkel doorbroken door het geluid van slaande vleugels van de vogels rondom ons. Een unieke ervaring.

Vanuit Ushuaia gingen we terug naar Rio Gallegos, waar we besloten om naar het noorden te liften. Op ongeveer hetzelfde moment dat Fabian Cancellara Tom Boonen uit het wiel reed op de Muur van Geraardsbergen werden we meegenomen door Sergio en zijn 13-tonnen diesel. Met de vlam in de pijp trokken we door Zuid-Argentinië. Truckers nemen lifters hier heel vaak mee om hun eenzame bestaan, waar ze echter zelf voor kiezen, wat kleur te geven.

Na Sergio hadden we de eer om mee te rijden met Martin en Gustavo. Samen brachten ze ons zo'n 1200 kilometer verder in twee dagen. Elke trucker vertelde ons hetzelfde verhaal: door de liefde voor hun vrachtwagen (en het gebrek aan enig sociaal netwerk) vertoeven ze ongeveer 350 dagen per jaar op de baan. Allemaal hadden ze een vrouw en kinderen, allemaal waren ze -minstens 1 maal- gescheiden. Wanneer de trucker voor de keuze staat om te kiezen tussen het gezin of de truck, verliest de vrouw.

Martin rijdt 20 uren per dag en kauwt op cocabladeren om wakker te blijven. Hij beschouwt dit als noodzakelijk om zijn geliefde job te blijven uitvoeren. Jammer dat je er een slechte adem van krijgt.


Onderweg, ongeveer 40 km voor Comodoria, zagen we een man langs de weg. Volgens Martin woont de man daar, op de plek waar hij 3 jaar eerder zijn vrouw en kinderen in een auto-ongeluk verloren was. Hij overleeft op voedsel dat hij van de mensen krijgt en 1 keer per week komt er een ambulance kijken of hij medische hulp nodig heeft. De lama's en struisvogels waren het enige andere teken van leven (als ze niet levenloos op de baan lagen) die we op de Ruta 3 tegenkwamen.

Het liften en gratis kamperen langs tankstations is vermoeiend maar bespaart ons veel geld. Geld dat we gebruiken om unieke ervaringen te beleven: de rafting in Bariloche, de prachtige tocht over de gletsjer Perito Moreno van El Calafate en vanochtend nog snorkelden we tussen enkele zeehonden in Puerto Madryn. Zalig!

Hoe langer we in Argentinië zijn, hoe meer het ons opvalt hoe ontgoocheld de mensen in hun land en politiek netwerk zijn. De politiek lijkt 1 groot circus. De huidige president, Christina Krischner, is van een linkse partij. 'Links zijn' betekent voor haar echter het eigen loon verdubbelen, gronden goedkoop opkopen voor familie en vrienden en een inmense garderobe samenstellen. Voor de Argentijnen zelf verbetert er echter niets. Ze vergelijken hun politiek met de maffia en kijken op naar hun buren uit Brazilië, waar er, volgens hen, wel degelijk geregeerd wordt. Ze komen echter nooit in opstand: zwijgen en overleven is hun motto.

Van buitenaf is Argentinië een prachtige land. Het heeft alles: bergen, zee, petrolium, zon, sneeuw, Messi, ... . Desondanks vind je bij de bevolking armoede, frustraties, corruptie en miserie.


Het lijkt een soep, maar kan je iets anders verwachten van een land met een drugsverslaafde als bondscoach voor hun nationale voetbalelftal?