De Ruta 40 is een mythische route die Argentinië volledig van noord naar zuid, langs het Andesgebergte, doorkruist.
Mythisch omdat ze samen met 'route 66' tot de langste wegen op de aardbol behoort.
Eveneens mythisch omdat ze deels over onverharde wegen trekt in het zuiden en daarom veel avonturiers en zelfs de Dakarrally aantrekt.
Wij reden over een, gelukkig geasfalteerd, deel van de Ruta 40 op onze tweedaagse autotocht, terug naar Buenos Aires. De weg bracht ons op 150 kilometer een mix van prachtige zichten en uiteenlopende indrukken. Het leek alsof je op 2 uur tijd door Franse Alpen, Noorse fjorden en langs een Zwitsers meer reed.
Matteo kon het schouwspel weinig appreciëren en gaf tot 3 maal over op het mythische asfalt.
Het kan ook aan het matige bochtenwerk van de chauffeur gelegen hebben.
2000 kilometer later waren we terug in Buenos Aires, de 10 miljoenenstad waar we eerst niet zo lyrisch over waren, maar waar we een fijne periode kennen.
Het valt ons steeds weer op welke spontane aantrekkingskracht onze kindjes uitoefenen op de doorsnee Zuid-Amerikaan. Hun lichte huid en blauwe ogen blijkt een combinatie waar oudere vrouwen spontaan erg lichamelijk op reageren en andere kindjes hun komen aanstaren zoals westeuropeanen dat doorgaans doen bij wat luie panda's in Henegouwen.
Alejandro spraken we een tiental minuten bij een tankstation, ergens in het dorre Santa Rossa (La Pampa). Hij kocht hun 2 bombijas bij het afscheid. Niet dat ze daar veel aan hebben, maar deze spontane en joviale handelingen kenmerken ons gevoel bij de Argentijnen.
Op zondag 18 december trokken we terug het water over richting Uruguay. Het was een fijn weerzien met Argentinië en zijn warme inwoners. Het blijft een prachtig land, dat eigenlijk als kan bieden wat een reiziger te wensen heeft.
We wensen het land in deze kerstdagen graag de minder corrupte leiders die het verdient.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten