Rio de Janeiro, deel 2 (slot)

We besloten de terugweg naar Rio de Janeiro op vertrouwde en geliefde manier te doen: met de truckers. Ons liftend geluk bleef duren en Lukas bracht ons vanuit Corrientes, Noord-Argentinië, tot aan het Braziliaanse grensdorp Dionyssu Cerqueira: een dorp met een hoog Twin Peaks-gehalte.

Toen we er zaterdagavond iets wilden eten vonden we uiteindelijk de enige plaats waar dit mogelijk was. Het ogenblik dat we er binnenwandelden werden we door de lokale bevolking uiterst geschrokken aangekeken.

Het leek of ze, terecht, al jaren geen toeristen meer hadden gezien in Dionyssu Cerqueira. We voelden ons een beetje als mensen uit de (verre?) toekomst die bij hun kwam dineren.

Buiten eten, slapen, lezen en wachten konden we er trouwens bitter weinig doen.

In dit onoogelijke dorp kwam ons liftersgeluk dan toch tot een einde. Truckers werden slechts druppelsgewijs doorgelaten aan de douane en dit, in combinatie met het WK voetbal dat in Zuid-Amerika toch een prominente rol inneemt, maakte dat we geen geschikte lift vonden.

We bleven er uiteindelijk 4 dagen wachten op Godot. Dinsdagavond besloten we de bus richting Rio de Janeiro te nemen.

In Rio aangekomen merkten we een verschil met onze vorige passage. De carnavalgekte hebben ze hier gewoon ingeruild voor voetbalgekte maar het klimaat blijkt veel aangenamer en de drukte veel draaglijker dan 5 maanden geleden.

We genieten hier nog even van zon, strand, lekker eten en voetbal voor we zaterdag het vliegtuig richting Brussel nemen.

De Brazilianen leven hier al in een overwinningsroes. Toch zullen ze met lede ogen moeten toekijken hoe de aartsrivaal uit Argentinië, aangevuurd door de fantastische Diego Maradona (wat ziet hij er prachtig uit in maatpak!), de wereldbeker mee terugbrengt naar het continent.

Viva Maradona!
Viva Zuid-Amerika!