Durazno - Uruguay

Uruguay is een ietwat vergeten plek in Z-Amerika. Misschien terecht, het land bestaat uit velden en koeien, misschien onterecht, het land bestaat uit rust en vrede, uit warme mensen.

2 van deze warme mensen waren onze gastheer en gastvrouw de voorbije week.

Marcos en Judith hebben Charlotte in 2000 een jaar als hun dochter opgevangen. Hartverwarmend was het om te mogen ervaren dat die liefde na 10 jaar onaangetast was.

De voorbije week hebben we echt genoten. Het is vreemd om je zo ver van huis thuis te voelen.

Durazno zelf is een middelgrote stad in het centrum van Uruguay (30.000 inwoners). Ze bezit 1 grote rivier, Yi. Deze rivier heeft 2 weken voor we hier aankwamen lelijk huisgehouden. Het water van de rivier is door de wekenlange regens tot ver in de stad doorgedrongen. Ook Marcos en Judith ontkwamen niet aan de ellende. Gelukkig bleef de schade beperkt. Vele anderen kregen onderdak in een tentenkamp.

In het centrum van Durazno zaten we op een bankje in de zon, te genieten van een liter plaatselijk bier. Een man van ongeveer 45 jaar oud en eigenaar van een bedenkelijke lijfgeur kwam naar ons en vroeg om wat geld. Zijn naam was Oscar. We voelden ons heel gelukkig en wilden dit met hem delen. Daarom gaven we hem wat geld en schonken we hem een glas.

Zoveel vriendschap was Oscar blijkbaar niet gewoon. Hij barste in tranen uit. Hij raakte ons met zijn verhaal (hij was zijn huis kwijt door de overstroming en leefde in het tentenkamp met zijn 5 kinderen). Het onheil dat hem overkomen is botste die dag met ons gelukzalig gevoel.

Zelf vertrekken we morgen naar Cabo Polonio, een soort resort aan de kust van Uruguay, waar er tot op heden nog geen tsunami-alarm heerst (we zitten hier aan de juiste zijde van het Andesgebergte). Daarna gaan we naar de hoofdstad Montevideo waar we zondag de boot opgaan richting Buenos Aires.

Het Uruguayaanse leven bestaat uit (vlees) eten, drinken en lachen. Echt warme mensen. Vanavond staat er een groot feestmaal op ons te wachten: Parilla. Een plaatselijke barbecue met alles van een koe op het rooster. Hart, nieren, gevulde darmen, ... . Eigenlijk alles wat bij ons rechtstreeks naar de zwanworsten gaat.

We kijken er met zeer gemengde gevoelens naar toe, maar het zal ons leren, verwende stadskinderen als we zijn. Reizen betekent trouwens je grenzen verleggen.

What doesn't kill you, makes you stronger. We aren't made from sugar, are we?