Cabo Polonio - Montevideo

Vanavond reizen we verder naar Buenos Aires en wuift Uruguay ons uit.

De kracht van Uruguay bestaat uit de vriendelijkheid van de mensen. Overal werden we met open armen ontvangen.

Na een geweldige week bij mijn 'ouders' verbleven we enkele dagen in een klein stukje paradijs: 'Cabo Polonio'. Zoals Thomas B uit M al liet weten in een reactie, een stukje paradijs aan de kust van Uruguay. Met zijn prachtige stranden en hemelse golven is dit de plek bij uitstek om even een te zijn met de natuur.

Onze terugreis van Cabo Polonio naar Montevideo deden we al liftend.

Liften heeft 2 voordelen. 1: je leert interessante mensen kennen en 2: het is goedkoop.

De markanste persoon die ons meenam was een ex-militair (hij had oa. in Cairo en Nederland gezeten). Hij reed met een Chevvy uit 1971. Het interieur deed Jelle terugdenken aan een oude David Brown-tractor waarmee zijn opa lang geleden nog rondreed. Vooraan werd Jelle gezegend met de meeste beenruimte die hem ooit ontvallen werd. Ikzelf kreeg achteraan een walm van dieselgeur te verwerken.

De man moet aan een snelheid van zowat 50 km/u door het prachtige Uruguayaanse landschap gereden hebben. Het is een gok, geen enkele meter (ook niet die van de olie of benzine) gaf enig teken van leven. Geen reden tot ongerustheid langs onze kant echter, de man was mechanieker. Hij was misschien een beetje een zonderling maar was heel aangenaam gezelschap.

Toen hij ons zo'n 45 kilometer verder afzette wou hij ons nog trots zijn buit van de dag laten zien: Een gordeldier dat hij eerder op de dag (al dan niet met opzet) had aangereden.

Hij ging dit die avond nog verorberden en nodigde ons vriendelijk uit om mee te komen genieten. Hij zweerde ons dat het het lekkerste vlees was dat je kon vinden.

Hoewel we geen reden zagen om te twijfelen aan zijn woorden waren we toch niet kwaad dat we dit vriendelijk aanbod moesten afslaan.

Onze weg ging verder naar Montevideo, waar we verbleven bij Luciana, mijn Uruguayaanse zus.

Montevideo is niet enkel de hoofdstad van Uruguay, maar ook de enige echte stad. Na een avond gezellig praten blijkt dat het voor de jongeren in Uruguay niet makkelijk is om een profesioneel leven uit te bouwen, helaas heeft dit tot gevolg dat velen Uruguay verlaten om misschien nooit meer terug te keren. Hopelijk komt hier wat verandering in. Sinds 5 jaar wordt Uruguay door de linkse partij geleid en sinds 1 maart 2010 is El Pepe Mujica de nieuwe president, een president van en voor het volk. Hij lijkt wel de Obama van Uruguay.

Jelle en ik verlaten Uruguay met een ongelooflijk warm gevoel... nu kijken we alvast uit naar de Tango, La Bocca en een heerlijke Argentijnse steak. Maar eerst trakteren we Luciana nog op een spaghetti a la Belgica, eten doen we op het dak van haar appartement met een prachtig uitzicht over Rio de La Plata.